آن کس که بداند و بداند که بداند
اسب شرف از گنبد گردون بجهاند
آن کس که بداند و نداند که بداند
بیدار کنیدش که بسی خفته نماند
آن کس که نداند و بداند که نداند
لنگان خرک خویش به منزل برساند
آن کس که نداند و نداند که نداند
در جهل مرکب ابدالدهر بماند
«ابن یمین»
شورای نگهبان لبم مانع شد
وقتی که لبت برابرم واقع شد
یک لحظه دلم به بوسه ای قانع شد
قانون اساسی دلم گفت ببوس
شورای نگهبان لبم مانع شد
"عباس صادقی"
با خاک یکسان کرد و رفت
من فکندم خویش را از خاکساری در رهش
او ز استغنا مرا با خاک یکسان کرد و رفت
محتشم کاشانی
زبان نمی‌فهمند
چشمهایم زبان نمی‌فهمند
دین ندارد که مرد خاطرخواه
اما از همه جذاب‌تر تماشای کار مردی بود که پشت مسجد با قلم‌مو و رنگ از روی عکس سیاه‌وسفید و خندان یک مرد جوان، تصویر رنگیِ بزرگی روی پارچه نقاشی می‌کرد. کارش که تمام می‌شد، زیرش می‌نوشت: «شهید».
(داستان همشهری)
جدال معنایی؟!
مثلا همین کریستوفر را در نظر بگیرید (یا اصلا بگیرید ببرید! هشت سال کارکرده اما در حدِ نو است). سرچشمه‌ی مشکلات ما با کریستوفر این است که او به معنی دقیق واژه‌ها علاقه دارد ولی ما به این علاقه داریم که او لباس‌هایش را از کف خانه جمع کند. من می‌گویم: «کریستوفر، برو حموم و همه‌ی چیزاتم بریز تو لباس‌شویی.» و او می‌گوید: «باشه ولی لباس‌شویی خراب می‌شه.» در این لحظه، جواب درست این است که «اشکالی نداره. بذار خراب بشه.» اما غرور باعث شده تا سال‌ها تجربه، هیچ تاثیری روی من نگذارد و من (ابله ابدی) می‌پرسم: «چرا لباس‌شویی خراب می‌شه؟» توضیح می‌دهد: «خب، اگه بخوام همه‌ی چیزام رو بریزم توش باید کفشامم بریزم. ماشین خراب می‌شه دیگه.» سعی می‌کنم خونسردی خودم را حفظ کنم و بامهربانی می‌گویم: «خیلی‌خب. غیر از کفشات.» سوارِ مهربانی من می‌شود و شادمان اعلام می‌کند: «پس یعنی کمربندم رو بندازم تو ماشین؟» نمی‌دانم در این لحظه چه حرفی می‌زنم که شوهرم می‌گوید: «عزیزم، نباید این‌جوری سرش داد بزنی.»
و نسخه‌ی دیگری از این جدال معنایی:
«پات رو نکوب به پایه‌ی میز.»
«نمی‌کوبم، می‌زنم.»
«خب پس پات رو نزن به پایه‌ی میز.»
«پام نیس. چنگاله.»
«خب پس چنگال رو نزن به پایه‌ی میز.»
«همچین چنگال خوبی هم نیس…» و به همین‌ترتیب.
جین کر/ ترجمه: احسان لطفی
داستان همشهری
بعضی انسان ها
به عده ی دیگر از انسان ها
انسان های دیگری را یادآور می شوند
آنها که به یاد آورده اند، غمگین اند
آنها که یادآور شده اند، بی خبر...
آنهایی هم که در یاد آمده اند
به احتمال زیاد در شهری دور
هیچ چیز را به یاد نمی آورند
یاشار کمال
ترجمه‌ی سیامک تقی زاده
قلـم در کـف دشمـن است
ندانـــم کجــا دیــده‌ام در کـتـاب
که ابلیس را دید شخصی به خواب
●
به قامت صنوبر به طلعت چو ماه
بــرازنده ی بــزم و ایــوان و گـاه
●
نظر کـرد و گفت: ای نظـیر قـمر
نــدارند خلـق از جمـالت خــبر
●
تـو را سهمگین روی پنداشتند
به گـرمابه در زشت بنـگاشتند
●
بخندید و گفت آن نه شکل من است
ولـیکـن قلـم در کـف دشمـن است
سعدی
واکس
- نشسته بود پسر، روی جعبه‌اش با واکس
- غریب بود، کسی را نداشت الا واکس
- نشسته بود و سکوت از نگاه او می‌ریخت
- و گاه بغض صدا می‌شکست : «آقا واکس؟»
- درست اول پاییز، هفت سالش بود
- و روی جعبه‌ی مشقش نوشت : بابا واکس...
- غروب بود، و مرد از خدا نمی‌فهمید
- و می‌زد آن پسرک کفش سرد او را واکس
- (سیاه مشقی از اسمِ خدا خدا بر کفش
- نماز محضی از اعجاز فرچه‌ها با واکس)
- برای خنده لگد زد به زیر قوطی، بعد
- صدای خنده‌ی مرد و زنی که : «ها ها واکس-
- چقدر روی زمین خنده‌دار می‌چرخد!»
- (چه داستان عجیبی!) بله، در اینجا واکس-
- پرید توی خیابان، پسر به دنبالش
- صدای شیهه‌ی ماشین رسید، اما واکس-
- یواش قل زد و رد شد، کنار جدول ماند
- و خون سرخ و سیاهی کشیده شد تا واکس...
- غروب بود، و دنیا هنوز می‌چرخید
- و کفش‌های همه خورده بود گویا واکس
- و کارخانه به کارش ادامه می‌داد و
- هنوز طبق زمان هر دقیقه صدها واکس...
- کسی میان خیابان سه بار "مادر!" گفت
- و هیچ چیز تکان هم نخورد، حتا واکس
- صدای باد، خیابان، و جعبه‌ای پاره
- نشسته بود ولی روی جعبه تنها واکس
- پوریا میررکنی
ره هموار نیست
گفت: مستی، زان سبب افتان و خیزان میروی گفت : جرم راه رفتن نیست ، ره هموار نیست
ما کاشفان کوچه های بن بستیم
حرفهای خسته ای داریم
این بار پیامبری بفرست که تنها گوش کند.
گروس عبدالملکیان
علت فساد ؟
سرانجام کام‌یاب شدم... علت فساد، لذت نیست، طبیعت نیست، هیجانات نیست، علت، حساب‌گری‌هایی است که جامعه به ما یاد می‌دهد، و باورهایی است که از تجربه حاصل می‌شوند.
کتاب ادلف
1965،آلمان غربی:
1965،آلمان غربی:
یک سرباز آلمانی بعد از طی دوره ی اسارت در روسیه به میهنش بازگشته و با دختر 12 ساله اش که از یک سالگی او را ندیده ملاقات می کند