نشسته سایه ای از آفتاب بر رویش به روی شانه طوفان رهاست گیسویش
کجاست یوسف مجروح پیرهن چاکم که باد از دل صحرا می آورد بویش
کسی بزرگ تر از امتحان ابراهیم کسی چنان که به مذبح برید چاقویش
نشسته است کنارش کسی که میگرید کسی که دست گرفته به روی پهلویش
هزار مرتبه پرسیده ام زخود او کیست که این غریب نهادست سر به زانویش؟
کسی در آن طرف دشت ها نه معلوم است کجای حادثه افتاده است بازویش
کسی که با لب خشک ترک ترک شده اش نشسته تیر به زیر کمان ابرویش
کسی ست وارث این درد ها که چون کوه است عجب که کوه ز ماتم سپید شد مویش
عجب که کوه شده چون نسیم سرگردان که عشق میکشد از هر طرف به هر سویش
طلوع میکند اکنون به روی نیزه سری که روی شانه طوفان رهاست گیسویش